Νενίκηκά σε SUV!

Σήμερα το απόγευμα, περπατώντας, βγήκα σ’ έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας και ετοιμαζόμουν να περάσω απέναντι, από τη διάβαση των πεζών, για να πάρω το τραμ. Στην απέναντι μεριά του δρόμου ήταν η στάση του τραμ, όπου χωρίς να το ξέρω το τραμ επρόκειτο να καταφτάσει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Μετά χαράς διαπίστωσα ότι τα αυτοκίνητα είχαν κόκκινο αλλά και ότι δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου: οι οδηγοί φαίνονταν ανυπόμονοι να ξεκινήσουν. Ξεκίνησα λοιπόν να διασχίσω τη διάβαση αλλά είδα, καταμεσής της, ένα τεράστιο μαύρο SUV – απ’ αυτά τα απροσδιορίστου μάρκας κτηνώδη status symbols – να καταλαμβάνει σιγά-σιγά τη διάβαση, κλείνοντάς μου το δρόμο. Κοιτάζοντας στη θέση του οδηγού είδα μια κυρία με ομολογουμένως άψογη κόμμωση, κινητό στο αυτί και το ένα της μάτι να κοιτάζει λοξά το φανάρι για να δει πότε θα ανάψει πράσινο – το άλλο μάτι στάθηκε αδύνατο να αντιληφθώ που κοίταγε. Το κτηνώδες όχημα συνέχιζε να τσουλάει επάνω στη διάβαση, οπότε κάποια στιγμή το βρήκα ακριβώς μπροστά μου, στο ύψος της πόρτας του συνοδηγού. Για κλάσματα του δευτερολέπτου σκέφτηκα τι να κάνω: να υποχωρήσω ή να κάνω κάτι; Αποφάσισα για το δεύτερο, πέρασα στην μπροστινή του πλευρά – συνειδητοποιώντας ότι η κυρία όλη αυτή την ώρα δεν με είχε δει και ότι διέτρεχα ανά πάσα στιγμή κίνδυνο να με… ισοπεδώσει – και τη στιγμή που βρέθηκα ακριβώς μπροστά του, με αυτό πάντα εν κινήσει, χτύπησα με το χέρι μου ελαφρά το καπό για να την κάνω να με αντιληφθεί και να σταματήσει. Με το χτύπημα πράγματι με αντιλήφθηκε κι έκανε έναν μορφασμό σα να έλεγε «α, είσαι κι εσύ εδώ;». Αφού άνοιξα τα χέρια διάπλατα διαμαρτυρόμενος για αυτή την κατάληψη της διάβασης δια του… όγκου, συνέχισα και έφτασα επιτέλους στην απέναντι, σωτήρια όχθη του δρόμου. Ταυτόχρονα είδα το τραμ να έρχεται. Aν το είχα χάσει το επόμενο θα το περίμενα πολλή ώρα, μέσα στο κρύο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι αν είχα υποχωρήσει τη στιγμή του δισταγμού, όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Και ότι ήταν μια απ’ αυτές τις μικρές-μεγάλες στιγμές, η άνιση αυτή μάχη της διάβασης μεταξύ πεζού και SUV, που μας μένουν μέσα από τον ανεμοστρόβιλο της καθημερινότητας. Και που έχουν τη δική τους, ανεκτίμητη αξία.