Ο Αστερίξ στην πολιτική

Ιδού ο… Αστερίξ της γαλλικής πολιτικής που φαίνεται να αιφνιδιάζει εξ αριστερών τους αντιπάλους του. Με παιδικό σχεδόν πρόσωπο, μικροκαμωμένος και... αφοπλιστικά αθώος στην εμφάνισή του, μόνο για επαναστάτης δε μοιάζει. Κι όμως, ο δημοφιλέστατος και ανερχόμενος σε δημοτικότητα στη Γαλλία – σε βαθμό που να απειλεί το μεγάλο κόμμα της γαλλικής Αριστεράς, τους Γάλλους Σοσιαλιστές – 34χρονος Ολιβιέ Μπεζανσενό αυτό ακριβώς θέλει να γίνει, αν δεν έχει ήδη γίνει. Πρώην τροτσκιστής, πλέον αυτοπροσδιορίζεται ως επαναστάτης γενικώς, αλλά όχι αορίστως. Ηγέτης του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος, που φιλοδοξεί να προσελκύσει όλους εκείνους τους νέους της γαλλικής μεσαίας τάξης που απορρίπτουν τα ιδανικά της μεσαίας τάξης, από τους ακραίους οικολόγους και τους πολέμιους της παγκοσμιοποίησης μέχρι τους φανατικούς υπέρμαχους των παράνομων μεταναστών, θέλει να βάλει τέλος στις ανισότητες και στην πορεία να γκρεμίσει τον καπιταλισμό. Τάσσεται φυσικά εναντίον του καπιταλισμού και του ρατσισμού μεταξύ πολλών άλλων και υπέρ του φεμινισμού και της οικολογίας. Mε αυτά τα υπέρ και τα κατά, όμως, δεν ξέρω αν μπορεί να φτάσει και πολύ μακριά ο συμπαθέστατος στην όψη και ταχυδρόμος στο επάγγελμα, Μπεζανσενό. Νομίζω ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο από απλή διαπίστωση των ανισοτήτων, της εξαθλίωσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού όπως με τους συλλέκτες τροφίμων, των κοινωνικών αδικιών. Χρειάζεται η δόμηση ενός εναλλακτικού, βιώσιμου και συγκροτημένου προτάγματος ενάντια στα κυρίαρχα δόγματα της ελεύθερης, ανεξέλεγκτης αγοράς, του καταναλωτισμού και του βολεψακισμού. Κι αυτό για να μπορέσει ο Ολιβιέ να βγει από τον παραδοσιακό πλέον ρόλο του ιεροκήρυκα – του ανθρώπου δηλαδή που μας υπενθυμίζει τα σωστά και τα δίκαια, εν γνώσει μας όμως ότι δεν δύναται να κάνει κάτι περισσότερο απ’ αυτό –, στον οποίο έχουν νομίζω εγκλωβιστεί πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί της Αριστεράς. Πώς θα μπορούσε να τα καταφέρει να αποτινάξει από πάνω του την ταμπέλα αυτού που «καλά τα λέει» αλλά που δεν μπορεί και να τα κάνει εξίσου καλά; Ίσως θα μπορούσε να κοιτάξει δυτικά, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και στον Ομπάμα. Και να φιλοδοξήσει να καταφέρει, όπως ο Ομπάμα, να κινητοποιήσει χιλιάδες εθελοντές που, ανυστερόβουλα, θα τον υποστηρίξουν και θα προθυμοποιηθούν να διαδώσουν τις ιδέες του. Θα μπορούσε δηλαδή να αποδειχτεί ο πρώτος Ευρωπαίος Ομπάμα, ο πρώτος Ευρωπαίος πολιτικός που παρά το κομματοκρατικό πολιτικό σύστημα που έχει επικρατήσει στην Ευρώπη σε αντίθεση με το προεδροκεντρικό των ΗΠΑ, θα μπορούσε να κάνει τους πολίτες να πιστέψουν όχι μόνο στον πολιτικό σχηματισμό του οποίου ηγείται, αλλά κυρίως στον ίδιο. Και να ανοίξει ένα νέο, μεγάλο κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή πολιτική. Ο καιρός δε θα μπορούσε να ’ναι πιο κατάλληλος, η συγκυρία που περνάμε δε θα μπορούσε να ’ναι πιο ευνοϊκή για ένα τέτοιο άνοιγμα.