Μήπως να βλέπαμε και λίγο παραέξω τι γίνεται;

Το προπερασμένο καλοκαίρι αντί της Ελλάδας προτιμήσαμε με τη γυναίκα μου για τις διακοπές μας τη νότια Ευρώπη. Ήταν έναν ταξίδι που το κάναμε οδικώς, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη και φτάνοντας μέχρι τη Βαρκελώνη. Μείναμε μια εβδομάδα στην Ιταλία, μια στην Καταλονία και μια ακόμη στη Γαλλία – σας έχω λινκάρει τα σχετικά ποστ από τότε, για όσους ενδιαφέρονται. Αυτό που μου έκανε τότε μεγάλη εντύπωση και οδήγησε σε αυτή την ανάρτηση, ήταν ότι και στα τρία (αγροτουριστικά) καταλύματα που είχαμε μείνει – και τα οποία δεν είχαν μόλις ανοίξει, λειτουργούσαν για χρόνια – οι ιδιοκτήτες μας είχαν πει ότι ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που έβλεπαν (ως πελάτες, εννοείται). Γινόμασταν λοιπόν κάθε φορά η ατραξιόν τόσο για τους ιδιοκτήτες όσο και για τους λοιπούς Ευρωπαίους πελάτες, που έψαχναν να βρουν ποιοι και τι σόι πράμα ήταν τέλος πάντων αυτοί οι Έλληνες που έφτασαν – ταξιδεύοντας μόνοι τους (άλλο «περίεργο» αυτό όπως θα δείτε στη συνέχεια) – μέχρι εκεί. Δεν τους αδικώ: καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας ούτε εμείς οι ίδιοι συναντήσαμε πουθενά άλλους Έλληνες. Ούτε καν στα συνήθως πολυσύχναστα τουριστικά αξιοθέατα των χωρών αυτών (με την εξαίρεση του Μονακό, όπου είδαμε νομίζω ένα νέο ζευγάρι Ελλήνων). Αναρωτήθηκα λοιπόν, σε σχέση και με την αμέσως προηγούμενη ανάρτησή μου, γιατί οι Έλληνες δεν ταξιδεύουμε συχνότερα στην Ευρώπη. Και μάλιστα σε μια Ευρώπη στην οποία ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν τόσο εύκολο να διαβεί κανείς τα «σύνορα» απ’ τη μια χώρα στην άλλη: από τη Θεσσαλονίκη μέχρι και τη Βαρκελώνη δεν χρειάστηκε ούτε μια φορά να δείξουμε σε κανέναν ταυτότητες ή διαβατήρια. Μεταξύ των χωρών δεν υπήρχαν πια συνοριακά φυλάκια, απλώς συνηθισμένα διόδια και ταμπέλες που ενημέρωναν τους οδηγούς σε ποια χώρα έμπαιναν και από ποια έβγαιναν. Βέβαια, θα μου πείτε ότι αν όχι το καλοκαίρι, τους χειμωνιάτικους μήνες ταξιδεύουμε οι Έλληνες στην Ευρώπη. Αλλά ΠΩΣ ταξιδεύουμε; Με γκρουπ, οργανωμένα δηλαδή και όχι ανεξάρτητα, όπως πάρα πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι. Γιατί άραγε; Έχοντας ταξιδέψει και με γκρουπ και εντελώς ανεξάρτητα όπως στο ταξίδι αυτό, σας διαβεβαιώνω ότι δεν συγκρίνονται οι δυο αυτοί τρόποι να επισκεφθεί κανείς «ξένα» μέρη. Με το γκρουπ αποτελεί απλώς κομμάτι ενός κοπαδιού που διαρκώς κουτσομπολεύει, αστειεύεται, σχολιάζει υπεροπτικά τα «περίεργα» και γενικά κάνει ό, τι μπορεί για να μην αφήσει να επηρεαστεί από τίποτα απ’ όσα βλέπει, πολιτιστικά. Φεύγει δηλαδή κανείς απ’ την Ελλάδα και επιστρέφει με το κοπάδι του σ’ αυτήν ίδιος κι απαράλλαχτος. Ενώ όταν ταξιδεύει ανεξάρτητα – εφόσον βέβαια έχει ανοιχτά τα μάτια του και δεν ξεκινά με την πεποίθηση «τι να μας πουν οι κουτόφραγκοι» – αποκλείεται να μείνει αναλλοίωτος από την εμπειρία αυτή: μια εμπειρία που νομίζω όχι μόνο μας λείπει αλλά και τη χρειαζόμαστε, μπας και αλλάξουν κάποια απ’ αυτά που μας προβλημάτισαν στην προηγούμενη ανάρτηση. Και αν ακόμα το σκέφτεστε, σας πληροφορώ μετά λόγου γνώσεως ότι ακόμα και στην κοσμοπολίτικη Τοσκάνη ή στη Γαλλική Ριβιέρα πολλά ήταν φτηνότερα απ’ ό, τι στην πανάκριβη Ελλάδα και ότι το ταξίδι εν τω συνόλω του μας ήρθε πολύ φτηνότερα απ’ ό, τι αντίστοιχης διάρκειας διακοπές στην Ελλάδα. Αν λοιπόν μιλάτε αξιοπρεπή αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά ή όποια άλλη Ευρωπαϊκή γλώσσα – έστω, ελληνικά με ξενική προφορά :-P – σας συνιστώ να προγραμματίσετε για τις επόμενες καλοκαιρινές, πασχαλινές ή χριστουγεννιάτικες διακοπές σας μια περιήγηση όσο πιο ανεξάρτητη γίνεται στη γειτονική Ιταλία ή όπου αλλού σας κάνει κέφι. Δεν θα το μετανιώσετε και θα γυρίσετε καλύτεροι. ;-)