Μεταξύ ανεργίας και ψυγείου

Στο ψυγείο έκρυψαν, σε κονσερβοποιία της βαρύτατα χτυπημένης από την ανεργία Νάουσας ανασφάλιστες εργάτριες οι ιδιοκτήτες της, προκειμένου να αποφύγουν τις κυρώσεις από την Επιθεώρηση Εργασίας σε αιφνιδιαστική επίσκεψη. Προσωπικά, δεν εκπλήσσoμαι από την είδηση αυτή. Το ότι στην Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι, καθημερινά, εξαναγκάζονται σε μεροκάματα χωρίς ένσημα αποτελεί οικεία πραγματικότητα την οποία, είτε έτσι είτε αλλιώς, όλοι έχουμε βιώσει. Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να αποτελεί είδηση το ότι με το που πάτησαν το πόδι τους – αν και μάλλον θα είχε πέσει «σύρμα», από πριν – οι ελεγκτές της Επιθεώρησης Εργασίας στην εν λόγω κονσερβοποιία οι ιδιοκτήτες της έσπευσαν να κρύψουν τις ανασφάλιστες εργάτριες στα ψυγεία; Ίσως λόγω του τραγικού του πράγματος, λόγω του ακραίου της περιπτώσεως. Αλλά ίσως και λόγω του ισχυρού νομίζω συμβολισμού του, ότι πλέον όχι μόνο τα εργασιακά δικαιώματα αλλά και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν μπει στο ψυγείο, έχουν περάσει στη συλλογική μας λήθη μαζί με τα δικαιώματά τους. Άραγε τι να σκέφτονταν οι γυναίκες αυτές όση ώρα τουρτούριζαν στα ψυγεία περιμένοντας να τελειώσει ο έλεγχος; Ότι τις αντιμετωπίζουν ως πράγματα, ως βαρίδια οι εργοδότες τους; Ότι εργάζονται υπό απάνθρωπες συνθήκες; Ό,τι και να σκέφτονταν, δε νομίζω ότι δυστυχώς αλλάζει και πολύ τα πράγματα. Το δίλημμα γι’ αυτές παραμένει: θες δουλειά; Στο ψυγείο. Θες περισσότερα; Στο δρόμο. Και κάπου εκεί παίρνουν το δρόμο προς το ψυγείο…