Ψαρεύοντας σε θολά νερά

Σε αυτό ακριβώς το σπορ, στο ψάρεμα σε μια λιμνούλα με γκρίζα, αδιαφανή νερά, έχει νομίζω επιδοθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, με επικοινωνιακά τρικάκια, κλεισίματα του ματιού, αοριστίες, γενικότητες και ασαφείς δηλωσούλες στα μίντια που στόχο τους έχουν να 'μιλήσουν' σε όλους εκείνους τους ψηφοφόρους που έχουν μείνει πολιτικά ακηδεμόνευτοι. Ψηφοφόρους, που περιλαμβάνουν στις τάξεις τους πολλούς αορίστως 'επαναστατημένους' τύπους ανθρώπων: 'αναρχικούς', 'μπαχαλάκηδες', 'κουκουλοφόρους'. Και κυρίως μαθητές, φοιτητές και νεολαία εν γένει. Γιατί ο καλός ο νοικοκύρης βλέπει μακριά, πρέπει να εξασφαλίσει καυσόξυλα για το εκλογικό του τζάκι για πολλούς δύσκολους χειμώνες που έρχονται, και οι νέοι θα ψηφίζουν για πολλά-πολλά χρόνια ακόμα. Επομένως, για τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο επικρατεί ιδεολογικά μια άκρατη, ανεξήγητη και ασυμμάζευτη νεοφιλία, οι νέοι έχουν πάντα δίκιο επειδή ακριβώς τυχαίνει να είναι νέοι. Το ότι αυτοί οι νέοι ενίοτε αποδεικνύονται εξίσου αν όχι περισσότερο γερασμένοι και ελλειμματικοί από άποψης καλλιέργειας, παιδείας και πολιτισμού από τους μεγαλύτερους, ότι αντί να ξεχυθούν και να ταξιδέψουν σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα όπως οι Ευρωπαίοι ομήλικοί τους προτιμούν μια ακόμη εκδρομή της φοιτητικής παράταξης στη συνωστισμένη Πάρο ή Μύκονο, ότι στριμώχνονται στα τραπεζάκια των καφέ με τσιγαράκι, αθλητική εφημερίδα, ταβλάκι και φραπεδιά, ότι εξελίσσονται σε μια ακόμη γενιά νεοελλήνων-σκλάβων της λαμαρίνας που καβαλάει με τα αυτοκίνητά της τα πεζοδρόμια, ουδόλως φαίνεται να απασχολεί τον αδιακρίτως νεόφιλο ΣΥΡΙΖΑ.

Και γιατί να τον απασχολήσει; Εκλογική πελατεία ψάχνει, όχι να αλλάξει την Ελλάδα, πόσο δε τη νεολαία της. Μα, θα μου πείτε, η Αριστερά δεν έχει πολιτική της φιλοδοξία και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής μας, δεν θέλει να αλλάξει τα κακώς κείμενα, να καταπολεμήσει το πολιτιστικό μας έλλειμμα ως λαού; Να μας ανοίξει νέους ορίζοντες βρε αδερφέ; Δεν ήταν ανέκαθεν ο ζεστός, φιλόξενος πολιτικός χώρος για τους απανταχού 'κουλτουριάρηδες', τους 'ψαγμένους', τους βιβλιόφιλους και άλλους τέτοιους (για τη σύγχρονη Ελλάδα) ανώμαλους; Ήταν, πως δεν ήταν. Αλλά έχει κι ένα μαγαζί να κρατήσει και πρέπει να φροντίσει τις προμήθειες, να προσελκύσει πελάτες, να κάνει τους ισολογισμούς της τέλος πάντων. Οπότε τι τα ψάχνουμε; Πελάτες να ’ναι κι ό, τι να ’ναι. Ή τουλάχιστον αυτή η εντύπωση μου δίνεται εμένα. Την επόμενη λοιπόν φορά που θα δείτε τον κύριο Αλαβάνο σε τηλεπαράθυρο να μασάει τα λόγια του, διστάζοντας να επικρίνει την οιαδήποτε 'εξεγερμένη νεολαία' που σπάζοντας το πίσω τζάμι ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου νόμισε ότι έκανε την 'πολιτική' της παρέμβαση, μην απορήσετε. Μαγαζί έχει ο άνθρωπος, το πολιτικό ψωμί του βγάζει.